Περί τῆς εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως.

Περί τῆς εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως.

Τήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τῆς Έγέρσεως τοῦ Κυρίου ἐκ τοῦ τάφου, προσκυνοῦμεν, ὡς ἰστοροῦσαν αὐτήν τήν Ζωηφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δεχόμενοι τήν θέσιν τῆς  Ἐκκλη­σίας, ὅπως αὐτή ἐκφράζεται εἰς τό Ἱερόν Πηδάλιον τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου:

« Τό νά ζωγραφίζουν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἐκ τοῦ τάφου τόν Χριστόν ἐξερχόμενον, καί τούς στρατιώτας περί τόν τάφον ὄντας καί φυλάττοντας, καί τόν Ἄγγελον ἐπί τοῦ λίθου καθήμενον, καθώς λέγει τό Εὐαγγέλιον, ἀλλά ζωγραφίζοντες τόν μέν Χριστόν εἰς ἅδην καταβαίνοντα, τόν δέ Ἀδάμ καί τήν Εὔαν κρατουμένους ὑπό τῶν χειρῶν αὐτοῦ, καί τάς πύλας καί κλεῖθρα τοῦ ἅδου συντετριμμένα, καί δαίμονας πολλούς σκοτεινούς ἐκεῖσε ὅντας, καί πά­ντας τούς Προπάτορας καί Προφήτας· τά ὁποια δέν είναι εἰκών τῆς Ἀναστάσεως ἀλλά εἰκών τῆς εἰς ἅδην καταβάσεως τοῦ Κυρίου.

Ἀνάστασις δέ καί εἰς ἅδην κατάβασις μεγάλην ἔχουσι τήν διαφοράν.

Ἐν γάρ τῆ εἰς ἅδην καταβάσει, χωρι­σμένη ἦτο ἡ ψυχή τοῦ Σωτῆρος ἀπό τό σῶμα.  καί ἡ μέν ψυχή μόνη κατῆλθεν εἰς τόν ἅδην, τό δέ σῶμα ἔκειτο νεκρόν εἰς τόν τάφον.

Ἐν δέ τῆ Ἀναστάσει, ἡνώθη πάλιν ἡ ψυχή μετά τοῦ σώματος, καί τοῦτό ἐστιν ἡ Ἀνάστασις»

                               (Πηδάλιον Ἁγίου Νικοδήμου, ἔκδ. Ἀστέρος, σελ.321)

Ἡ τοῦ Κυρίου Ἀνάστασις σώματος ἀφθαρτισθέντος καί ψυχῆς ἕνωσις ἦν

                           (ταῦτα γάρ τά διαιρεθέντα)

                                                      (Ἰωάν.Δαμασκηνοῦ ΕΠΕ 1, 566)